Wie ben ik!
Hallo! Ik ben Lizet. Getrouwd en moeder van twee prachtige volwassen kinderen die nu op eigen benen staan. Mijn gezin is mijn grootste trots en ik geniet met volle teugen van alle tijd die we samen doorbrengen. Die momenten, groot of klein, zijn voor mij van onschatbare waarde.
Creativiteit speelt ook een grote rol in mijn leven. Of ik nu schilder, hout brand of knutsel, ik vind het heerlijk om met kleur en vorm te werken. Dotpainten is voor mij een bijzondere manier om rust te vinden; met elke stip zet ik een lichtpuntje.
Het laat me zien dat zelfs in de kleinste dingen iets moois kan ontstaan.
In de natuur vind ik inspiratie- in haar kracht, haar eenvoud, haar puurheid en dieren die er deel van uitmaken – dolfijnen zijn mijn favoriete dieren. Ze maken me blij. Met hun speelse en slimme karakter, hun vrijheid, hoe ze contact zoeken …. Ze herinneren me eraan dat lichtheid mag bestaan, zelfs op momenten dat het leven wat zwaarder aanvoelt. Dit is een boodschap die ik graag met anderen deel.
Rouw en verlies lopen als een rode draad door mijn leven. Toen ik nog maar een half jaar oud was, verloor ik mijn moeder bij een tragisch auto-ongeluk. Mijn vader en ik bleven achter, ik groeide op bij mijn oma. Vijf jaren lang was zij als mijn veilige haven – als een moeder voor me. Later verhuisden we, mijn vader kreeg een nieuwe liefde en we vormden samen een nieuw gezin. Twee jaar daarna werd mijn zusje geboren.
Maar hoe klein ik ook was, ik voelde dat er iets ontbrak.
Pas toen ik zelf moeder werd kwamen er allerlei vragen naar boven. Wie ben ik eigenlijk? Wie was mijn moeder ? waarom voel ik soms een soort heimwee, ondanks alles wat ik heb? Die vragen brachten me op een pad van zoeken- en vinden. Ik zocht hulp, volgde opleidingen, en leerde opnieuw voelen. Het praten met anderen deed me goed, maar vooral ook het spirituele pad gaf me inzichten. Ik leerde stukje bij beetje weer van mezelf houden, mezelf te zijn en mezelf de ruimte te geven om te stralen.
Toen ik 23 was, verongelukte mijn zusje. Zij was pas 17. Dit was een enorm verlies dat opnieuw alles op zijn kop zette. Het verdriet en de onmacht waren intens. Ondanks mijn eigen verdriet wilde ik vooral het gemis bij mijn ouders verlichten. Ik wilde hun pijn wegnemen, het dragelijker maken- maar dat kon ik niet. Ieder heeft zijn eigen manier van rouwen in zijn eigen tempo en dat is oke. Wat ik heb geleerd en wat ik graag aan anderen meegeef, is dit: je mag voelen wat je voelt. Er is geen vaste route bij verlies, geen goed of fout. En ja, je mag ook genieten, zelfs midden in je rouw. Misschien wel juist dan. Liefde voor elkaar, oog voor de kleine dingen en kleur in het leven…dat maakt alles zachter.
In mijn workshop werk ik met zachtheid, ruimte en een vleugje lichtheid. Net als de dolfijnen: speels, verbonden en vol vertrouwen. En ik hoop dat jij dat ook mag gaan voelen stap voor stap,elke stip een lichtpuntje op jouw eigen manier.
Liefs,
Lizet.
Een warm gevoel is…
Als er plotseling iemand iets liefs zegt,
dat precies in dat lege plekje van je hart past.